جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

آفات تهران:2- دین نسبی، نؤمن ببعض و نکفر ببعض*

از دیگر آفت های تهران دین نسبی است. این مقوله را با نامهای مختلف شنیده ایم و آه و واویلاهای بسیار درباره شقوق مختلف آن بگوشمان خورده است مثل: بدحجابی، لاابالی گری، بد اخلاقی و...

ایام عزاداری که می شود نقد های دوستان مذهبی در وبلاگ هایشان را حتما دیده اید که عزاداری توام با مزاحمت ها و بی اعتنایی به واجبات مثل نماز و ... را مورد نقد قرار می دهند. یا کسانی را می شنوی که نماز نمی خوانند ولی ایام محرم خرج های سنگین می دهند. کسانی در ایام سال گران فروشی و هزار خلاف دیگر می کنند ایام محرم غذای مجانی می دهند. یا برعکس طرف بد حجاب یا بی حجاب است، بی مبالات است ولی روزه می گیرد. تا دیروز موسیقی های حرام گوش می داده از امروز اول محرم مداحی و نوحه های «توپس توپس» گوش می دهد. یک سمت اتاقش عکس فلان زن عریان است و آن طرف اتاقش تمثال حضرت علی (ع). دنباله رو ماهواره و گوش به دهان اجانب است ولی خطبه عقد عروسش را باید فلان آقا بخواند و در گوش بچه یا نوه اش باید فلان آیت الله اذان بگوید. حق و ناحق می کند اما یقه پیراهنش آنقدر چفت است که دارد خفه اش می کند. در صدر و ذیل نامه اداری حدیث و روایت می نویسد و هزار تقبل الله خدماتکم و خدماتنا و التماس دعای خیر، و در کردار روی هر نامسلمانی را سفید می کند.  اینها در عیار های پایین است. در درجات بالاتر اشخاصی همه نشانه های ایمان را دارد ولی با ولایت مشکل دارد. با جمهوری اسلامی به منزله تنها حکومت برخاسته از همان دینی که وی مومن به آن است مشکل دارد. یا با این هم مشکل ندارد با بخشی از نظام مشکل دارد با عدالت مشکل دارد.

اینها همه برخاسته از همان نسبی گرایی در دین است، بددینی است، نؤمن  ببعض و نکفر ببعض است. این معضل البته در همه جا یافت می شود اما در شهر های مدرن زده بیشتر است و در تهران از همه بیشتر.

*: این آفت را باید دیرتر می پرداختم ولی به تناسب با ماه رمضان الان مورد اشاره قرار دادم.